نمایشگاهی هستند برخی آدم ها

برخی آدم‌ها از عشق به همسرشون جوری یاد می‌کنند تو گویی لیلی و مجنون زمانه حاضر خودشان هستند!
یعنی اینقدری که درباره علاقه به همسرش مطلب می‌نویسه و تو هر جمعی عنوان می‌کنه در خلوت خودشون واقعاً این گونه نیستند!
یه دوستی داشتم به اندازه نصف غزل‌های حافظ در وصف همسر شعر گفته بود و از عاشقانه‌هاشون کلی داستان نقل می‌کرد!
در صورتی که تو خلوت به هیچ وجه انقدر عاشق نبودند و گاهی که اکثر اوقات بود حوصله همدیگر رو هم نداشتند!
آدم‌های اینجوری آدم‌های وصف العیشی هستند، یعنی دوست دارند همیشه از عشق و عاشقی و لذات خیالی عشق نداشته‌شان حرف بزنند!
اینکه درمان این آدم‌ها به چه روشی است جای خود، فقط خواستم بگم باطن زندگی خودتون رو با ظاهر زندگی این دسته افراد مقایسه نکنید!